Pokazał mi, że jestem zdolna do miłości o jakiej nawet mi się nie śniło.

Wracałam do swojego dormitorium wesołym krokiem. Dawno nie miałam tak dużych wahań nastroju. Jednak whisky robi swoje. Więc gdy schodziłam po schodach, kierując się do Pokoju Wspólnego Ślizgonów uświadomiłam sobie, że niedługo będzie pora obiadu. Przystanęłam na ostatnim stopniu zdziwiona tak szybkim upływem czasu. Jak to możliwe, że z dość wczesnego ranka zrobiło się popołudnie? Urok początkujących alkoholików. Zawróciłam zatem i skierowałam swoje kroki na Dziedziniec. Bardzo podobało mi się to miejsce. Było ładne. Bardzo ładne. Lubiłam przebywać w takim otoczeniu. Uspokajało mnie. Mimo iż nie przepadam za roślinnością i faktem jest, że żaden kwiatek w moim pokoju nie przetrwałby tygodnia to lubię obserwować naturę. Usiadłam więc na ławce i spojrzałam na najbliższe drzewo. Gruby, solidny pień wyrastał z ziemi i piął się do góry. Jego gałęzie rozrastały się jeszcze wyżej tworząc pajęczynę oplatającą czyste niebo. Pomarańczowe już liście nadawały mu charakteru. Przestrzeń dookoła była

**dwa dni później** Siedziałam na Wielkiej Sali i jadłam śniadanie wśród małej grupki uczniów. Byłam bowiem jedną z ostatnich osób na sali. Było mi to na rękę. Po ostatnich wydarzeniach w sali Snape'a i kolejnych słabo przespanych nocach nie miałam zbyt przyjaznego humoru. Wolałam trzymać się jeszcze bardziej na uboczu niż zwykle. Chwyciłam za tosta i wstałam. Mój znoszony plecak zarzuciłam na ramię a odchodząc od stołu zgarnęłam jeszcze różdżkę. Ruszyłam w stronę sali, gdzie miały odbywać się zaklęcia. Jak dla mnie nudne zajęcia. Znałam większość z owych zaklęć więc nie były one dla mnie zaskoczeniem. Stanęłam w znacznej odległości od wejścia do sali i oparłam się o ścianę. Zaczęłam zastanawiać się nad wiernością Severusa. Czy dochowa tajemnicy. Szybko jednak skarciłam się za takie myślenie. Snape jest wierny bratu. Jest przydatnym poplecznikiem i nie zrobiłby takiej głupoty. Martwi mnie jednak jego dziwna troska o Pottera. To może trochę pokrzyżować moje plany. Nagle moje rozm

Sobota nadeszła dość szybko, lecz nie był to dzień, w którym dane mi było się wyspać. Wstałam bowiem o 4 rano bez jakiejkolwiek przyczyny. Starałam się zasnąć, ale na nic się to nie zdało. Postanowiłam zatem założyć ciepłe skarpetki i wyruszyć w podróż. Jak pomyślałam, tak zrobiłam. Wcześniej jednak stanęłam przed lustrem w moich krótkich, czarnych spodenkach i grubej szarej bluzie i związałam swoje długie, blond włosy w wysoki kucyk. Wypuściłam parę kosmyków na czoło, co miałam w zwyczaju i stwierdziłam, że jestem gotowa. Chwyciłam za różdżkę, którą schowałam za plecami, wsuwając ją za gumkę od spodni, uzbroiłam się w książkę i wyszłam z pokoju. Zeszłam po schodach trafiając do Pokoju Wspólnego. Podbiegłam do fotela, który usytuowany był najbliżej kominka i rozwaliłam się na nim. Zaczęłam czytać swoją książkę, lecz po paru zdaniach stwierdziłam, że bez kawy się nie obejdzie. Zostawiłam więc książkę na fotelu, nie spodziewając się tam nikogo przez parę najbliższych godzin i wyruszyłam