Zawieszam bloga.

Drodzy czytelnicy.
Mam nadzieję, że ktoś się tu jeszcze uchował i ktoś to jeszcze czyta. Wiem, zaniedbałam bloga.
Przepraszam. Nie ukrywam, że nie mam weny. To jest chyba najgorsze co może wystąpić podczas pisania bloga. Chcę dzielić się z wami moimi myślami, kolejnymi przygodami głównej bohaterki, ale... Ale nie mogę, gdyż nie mam pomysłu.
Wiele razy przystępowałam do kontynuowania rozdziału 10., gdyż początek mam, lecz później film mi się urywa. Widzę białą plamę czystego arkusza.
Serduszko mnie boli jak myślę, że już żaden pomysł nie przyjdzie mi do głowy. Naprawdę. 
Uwielbiam pisać opowiadania, mam mnóstwo małych pomysłów, ale to tylko małe pomysły z żadnym głębszym sensem. Nie wiem czy to przez te dołujące piosenki, których właśnie słucham, czy co, ale jest mi smutno. Jest mi smutno, że jestem tak niepełnosprytnym człowiekiem i nie potrafię niczego sklecić w całość.

Zatem, moi drodzy, przepraszam was bardzo, lecz muszę zawiesić owego bloga. Nie chcę robić tak, że będę czekać na cud, aż coś mi się przyśni. Wolę z czystym sumieniem was poinformować, że brak mi weny.

Jeszcze raz przepraszam, ale jak tylko wena powróci to powrócę do bloga. Obiecuję. Tymczasem muszę odpocząć od Rebeki.

Jeżeli ktoś chce mieć ze mną jeszcze jakiś kontakt pod względem opowiadań to zapraszam: http://prostota-sama-w-sobie.blogspot.com/. Staram się pisać od serduszka i regularnie (mam z tym problem, wiem).

Mam nadzieję, że wena wróci, a jak na razie do zobaczenia.

~T

Komentarze

  1. Black1 stycznia 2015 16:15

    Oj, Wiktoria. Cholera, dawno nie czytałam twojej twórczości i bardzo żałuję, że zawieszasz bloga, ale weny wmusić w siebie nie można, bo jest to na odpierdziel. Mimo to mam nadzieję, że wróci moja droga i napiszesz na tym blogu kolejny rozdział.
    Tego ci życzę i pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  2. Unknown14 stycznia 2015 10:53

    Nie martw sie odpocznij i pisz dalej z przyjemnoscią czyta się twoje opowiadanie moj sposób na brak weny .... to przeczytanie od poczatku hp albo jakąś inną ksiązke ;) powodzenia ...trzymam kciuki i miłego wracania do weny :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

EPILOG

Od tamtego potwornego mordu w Hogwarcie minęło już parę dobrych miesięcy. Minęły już wakacje, rozpoczął się kolejny rok szkolny. Oczywiście rodzice nie pozwolili mi wrócić do Hogwartu. Spotkałbym się ze zbyt wielką ilością pomówień, oskarżycielskich spojrzeń, wyzwisk... Nie miałem im tego za złe. Zgadzałem się z ich decyzją. Nie chciałem tam wracać. Nie było to spowodowane marną kondycją szkoły, która moim zdaniem i tak niechybnie upadnie w najbliższym czasie. Głównym powodem był rozdzierający ból, który nadal miałem w sobie. Nie byłbym w stanie patrzeć na mury, które tak przesiąkły osobą Rebeki. Każdy centymetr tej szkoły przypominał mi o niej. Dawał brutalnie znać, że ona już nigdy nie wróci. Rodzice usilnie starali się znaleźć mi inną szkołę, bym dokończył edukację, ale na żadną z tych propozycji się nie zgodziłem. Na nic się nie zgadzałem. Od tamtej pory zaszyłem się w swoim pokoju w naszym rodzinnym dworze. Przyjmowałem do siebie jedynie skrzaty domowe, które pomagały mi dojść do
Czytaj więcej

rozdział XLII

** perspektywa Riddle** Draco był wobec mnie bardzo cierpliwy. Już drugi raz był przy mnie, gdy działo się naprawdę źle. Gdy emocje i obecny stan rzeczy doskwierały mi na tyle, że wyrzuciłam to wszystko na zewnątrz. Pierwszy raz, gdy pojawił się dementor. Wywlekł on wówczas na światło dzienne przykre wspomnienia. Teraz moim dementorem byłam ja sama. Tym razem to ja namieszałam do tego stopnia, że stało się wiele złych rzeczy. Swoim działaniem doprowadziłam do tego, iż odkryłam kolejne nieznane mi zakamarki własnej głowy. Choć powinnam raczej powiedzieć serca. To tam podobno znajduje się siedlisko wszelkich uczuć. Nie żałuję jednak swoich czynów. Gdybym miała możliwość cofnąć czas to bardzo prawdopodobnym było to, iż postąpiłabym tak samo. Jednak nie miałam pojęcia, że mogę skrzywdzić tym tyle osób na raz. Tyle bliskich mi osób. Gdy doszło do tej ostrej wymiany zdań w dormitorium Dracona, coś mnie uderzyło. Poniekąd nawiedziło mnie poczucie winy. Jednak było coś, co niemal przeszyło
Czytaj więcej

rozdział XXXIII

Wgapiałem się w korytarz jak zaklęty. Bardzo chciałem ją teraz przytulić. Powiedzieć, że będę przy niej mimo wszystko. Nasłuchiwałem więc, czekając na dźwięk otwieranych drzwi od sypialni. Mój zapał jednak ostudził Egon, który zmierzył mnie wzrokiem. Powoli nabrał powietrza w płuca. - Powinieneś już pójść - powiedział cicho. Spojrzałem na niego trochę skołowany. - Przyszła tu żeby odpocząć. Nie będzie zadowolona gdy zobaczy cię tutaj - dodał jeszcze ciszej. Niechętnie, ale pokiwałem głową, zgadzając się z nim. To była ostatnia rzecz, na która miałem w tym momencie ochotę, ale wolałem posłuchać rady, by nie komplikować bardziej sprawy. Wstałem więc i spojrzałem na rudowłosego mężczyznę. - Trzymaj się Egon - mruknąłem cicho, na co ten skinął wymownie głową. - I dziękuję - dodałem po czym deportowałem się do Hogwartu. Wylądowałem w swoim dormitorium, które notabene było puste. Westchnąłem cicho i podszedłem do biurka. Zajrzałem do szuflady, gdzie odłożyłem list od ojca. Lekko poż
Czytaj więcej